کانون حقوق بشری نه به زندان – نه به اعدام، در دومین سالگرد قتل علیرضا شیرمحمدعلی ، خطر تکرار سناریوی قتل او در زندان تهران بزرگ همچنان جان بسیاری از زندانیان سیاسی را تهدید میکند.
دوسال پیش در شامگاه دوشنبه ۲۰ خرداد ۱۳۹۸, زندانی سیاسی علیرضا شیرمحمدعلی, در تیپ ۱ اندرزگاه ۱۱ زندان تهران بزرگ توسط ۲ نفر از زندانیان جرائم خطرناک بنامهای محمدرضا خلیل زاده و حمیدرضا شجاع زاده که در بند زندانیان سیاسی نگهداری میشدند با ۵۰ ضربه چاقو مورد حمله قرارگرفت و از ناحیه شاهرگ و شکم بشدت مجروح شد. اما با توجه به شدت و میزان جراحات قبل از رسیدن به بیمارستان جان خود را از دست داد.
علیرضا شیرمحمدعلی ۲۱ ساله و اهل محله نازی آباد تهران بود و در تاریخ ۲۶ تیر ماه ۱۳۹۷ به دلیل فعالیت در فضای مجازی بازداشت و از بابت اتهامات «توهین به خمینی و خامنه ای» «توهین به مقدسات» و «تبلیغ علیه نظام» به ۸ سال حبس تعزیری محکوم شده بود.
محمدهادی عرفانیان کاسب، وکیل مدافع علیرضا شیرمحمدعلی، در دومین سالگرد قتل وی نوشت:
اکنون و بعد از گذشت ۲ سال از این قتل جنایتکارانه، زندانیان سیاسی بسیاری بدلیل عدم رعایت اصل تفکیک جرائم، قربانی همین سناریوی شوم هستند.
عوامل زندان به عمد زندانیان سیاسی را با بهانه های مختلف از بند زندانیان سیاسی خارج کرده و در بند زندانیان جرائم خشن و خطرناک قرار میدهند تا آنها را سربه نیست یا تحت آزار و اذیت و فشار بیشتر قرار بدهند.
اخیرا در زندان تهران بزرگ، مسئولان و عوامل زندان به دنبال تبدیل اتهامات زندانیان سیاسی، بخصوص معترضان آبان ۹۸، از امنیتی به عادی هستند تا آنها را به بندهای زندانیان جرائم عادی منتقل کنند.
از جمله می توان به زندانیان سیاسی حسین هاشمی و محمدترکمانی اشاره کرد که در زندان تهران بزرگ از بند زندانیان سیاسی به بند زندانیان جرائم خشن منتقل شده اند.
محمدترکمانی در یک پیام صوتی در توضیح این شرایط گفته است:
علاوه بر این در سایر زندانها از جمله در زندان قرچک ورامین این سناریو بارها و بارها درمورد زنان زندانی تکرار شده و می شود. رئیس جنایتکار این زندان صغرا خدادادی زنان زندان عادی را بر علیه زنان زندانی سیاسی اجیر کرده و به جان آنها می اندازد. در آخرین مورد روز ۱۷ خرداد۱۴۰۰ زندانی سیاسی شکیلا منفرد، به‌دلیل «عدم رعایت اصل تفکیک جرائم»، توسط تعدادی از زندانیان جرائم عمومی مورد ضرب و شتم قرار گرفت. پیشتر نیز در همین زندان زهرا صفایی، فروغ تقی پور، پرستو معینی و گلرخ ایرایی ووو بارها هدف این وحشی گری ها قرار گرفته و حتی علنا به مرگ تهدید شده اند.
در یک نمونه دیگر، رئیس زندان مرکزی ارومیه در همدستی با قاضی ناظر بنام مختاری و مسئول اطلاعات زندان، با تحریک و تطمیع یک زندانی بنام علی گفتاری که به اتهام حمل سلاح و زورگیری در این زندان محبوس است؛ قصد ایجاد درگیری بمنظور وارد آوردن فشار و ایجاد محدودیت علیه سایر زندانیان بند مشاوره بخصوص زندانیان سیاسی مستقر در این بند را دارد.
در مورد دیگر میتوان به زندانی سیاسی ارژنگ داوودی اشاره کرد که بعد از ۵ سال تبعید در زندانهای زابل و زاهدان، در زندان تهران بزرگ پذیرفته نشد چرا که مسئولان زندان بیم آن داشتند که این زندانی سیاسی مقاوم، بر روی جوانان معترض تاثیر گذاشته و به آنها روحیه شجاعت تزریق کند، به همین دلیل او را به زندان رجایی شهر بردند و درزندان رجایی شهر نیز اکنون بعد از گذشت یک ماه همچنان به بند زندانیان سیاسی منتقل نشده و رئیس زندان گفته است که قصد دارد او را به بند زندانیان جرائم عادی منتقل کند.
یک زندانی که اخیرا از زندان آزاد شده به کانون حقوق بشری نه به زندان – نه به اعدام گفت: «رژیم برای اینکه زندانیان سیاسی را از سر راه بردارد، چون نمی خواهد آنها را رسما اعدام کرده و از این امر هراس دارد، آنها را به میان زندانیان عادی و خطرناک می اندازد و برای کشتن این زندانیان، با وعده آزادی و پول از زندانیان جرائم خشن استفاده میکند. به این ترتیب هم زندانی سیاسی را از سر راه برمیدارد و هم اتهام اعدام را از گردن خودش باز میکند.»
این زندانی اضافه کرد: « از سوی دیگر زندانی عادی و عامل قتل را هم در یک دادگاه نمایشی محاکمه و به اعدام محکوم میکند. و یک جنگ و دعوای پنهان هم میان خانواده های زندانیان ایجاد کرده و آنها را به جان هم می اندازد».
